Νεότερα αποτελέσματα κλινικών μελετών για τη χρήση των βλαστοκυττάρων στη θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι.
Το 2003 στην κλινική μεταμοσχεύσεων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο της Βραζιλίας με διευθυντή τον καθηγητή Julio Boltareli οργανώθηκε μια κλινική μελέτη σε διαβητικούς τύπου Ι ασθενείς οι οποίοι θα ελάμβαναν αυτόλογα βλαστοκύτταρα του μυελού των οστών. H μελέτη αυτή διήρκεσε έως το 2016, οπότε και δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα στο περιοδικό Frontiers in Ιmmunology.
Αρχικά 250 ασθενείς δήλωσαν συμμετοχή, τελικά όμως επιλέχτηκαν 21 οι οποίοι και ολοκλήρωσαν την μελέτη. Σ ε όλους τους ασθενείς έγινε λήψη μυελού των οστών, από τον οποίο στη συνέχεια αφαιρέθηκαν και καταψύχτηκαν τα βλαστοκύτταρα. Προκαταρκτικά σε όλους τους ασθενείς χορηγήθηκε χημειοθεραπεία και στη συνέχεια ακολούθησε ενδοφλέβια χορήγηση των φυλαχθέντων βλαστοκυττάρων. Σε όλους τους ασθενείς έγιναν συγκεκριμένες εξετάσεις που αφορούσαν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και ακολούθησε ανά η εξάμηνο παρακολούθηση τους η οποία αφορούσε τα επίπεδα του σακχάρου και του C πεπτιδίου.
Οι 10 εκ των 21 ασθενών διέκοψαν την ινσουλίνη για διάστημα λιγότερο των 3,5 ετών, ενώ οι 11 παρέμειναν χωρίς ινσουλίνη για 3.5 χρόνια τουλάχιστον.
Από την μελέτη αυτή βγήκαν ορισμένα συμπεράσματα σύμφωνα με τα οποία μελετώντας το ανοσοποιητικό του ασθενή οι επιστήμονες μπορούν να προβλέψουν σε ποιον ασθενή η χρήση βλαστοκυττάρων θα έχει μόνιμο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Στους ασθενείς οι οποίοι ανταποκρίνονται στη χρήση βλαστοκυττάρων βρέθηκε ότι το ανοσοποιητικό τους σύστημα εμφανίζει μικρότερη επιθετικότητα προς τα νησίδια του παγκρέατος, η οποία οδηγεί σε ελαττωμένη παραγωγή αυτοαντισωμάτων. Ο τίτλος των αυτοαντισωμάτων αποτελεί τον καλύτερο δείκτη της αποτελεσματικότητας της θεραπείας. Υψηλός τίτλος αυτοαντισωμάτων συνδυάζεται με μη ανταπόκριση. Επίσης στους ασθενείς που ανταποκρίνονται ταυτόχρονα παρατηρείται αυξημένος αριθμός ανοσορυθμιστικών Τ λεμφοκυττάρων τα οποία με τη σειρά τους συμβάλλουν στη συνεργασία των διαφόρων τύπων κυττάρων που περιέχει το ανοσοποιητικό σύστημα και την προστασία των νησιδίων. Τα ανοσορυθμιστικά κύτταρα του ανοσοποιητικού παίζουν τον σπουδαιότερο ρόλο στην ομαλή λειτουργία του ανοσποποιητικού συστήματος και στην προστασία του ασθενή από τα αυτοάνοσα νοσήματα.
Σε ανάλογη μελέτη στην Ουψάλα της Σουηδίας βρέθηκε ότι το 30% των παιδιών έχουν αυτοαντισώματα πριν ακόμα εμφανίσουν σακχαρώδη διαβήτη. Οι διαβητολόγοι συνιστούν τη θεραπεία σε αυτό το στάδιο διότι το παιδί θα εμφανίζει μετά από κάποιο διάστημα σακχαρώδη διαβήτη, όταν η συσσώρευση αυτοαντισωμάτων καταστρέψει το σύνολο των νησιδίων του παγκρέατος.
Πρόσφατα και το Υπουργείο Υγείας της Αυστραλίας ανακοίνωσε τη διερεύνηση των παιδιών και της οικογένειας για την ύπαρξη παραγόντων που προηγούνται και προδιαθέτουν στην εμφάνιση του διαβήτη τύπου Ι, με σκοπό να επιλέξει αυτά όπου η χρήση των βλαστοκυττάρων του ομφαλοπλακουντιακού αίματος θα μπορούσε να οδηγήσει σε μακρόχρονη διακοπή της ινσουλίνης. Το ομφαλοπλακουντιακό αίμα περιέχει τον μεγαλύτερο αριθμό ανοσορυθμιστικών Τ λεμφοκυττάρων και ως εκ τούτου θα μπορούσε να έχει καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα σε σχέση με τον μυελό των οστών.
Η θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη αν και είναι θεραπεία υποκατάστασης εν τούτοις παραμένει ως ένα ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα. Από τα μέχρι τώρα δεδομένα φαίνεται ότι η ρύθμιση του ανοσοποιητικού με ανοσοκατασταλτικά και βλαστοκύτταρα δίνει το καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα και καθιστά τον ασθενή ανεξάρτητο από τη χρήση ινσουλίνης.
Για δε τον διαβήτη τύπου ΙΙ η χορήγηση βλαστοκυττάρων αυξάνει τα επίπεδα του C πεπτιδίου, ελαττώνει το βάρος του ασθενή καθώς και την γλυκοσιλιωμένη αιμοσφαιρίνη.