Μπορούν οι κυτταρικές θεραπείες να εξασφαλίσουν τη ριζική θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη Ι;
Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι ανήκει στην κατηγορία των αυτοάνοσων νοσημάτων τα οποία είναι από τα δύσκολα ιάσιμα νοσήματα. Κλασικά οι ασθενείς λαμβάνουν εφ όρου ζωής ινσουλίνη. Έχουν δοκιμαστεί πολλές θεραπείες καταστολής του ανοσοποιητικού χωρίς αποτέλεσμα και από το 2006 σε πέντε κλινικές μελέτες έχουν χρησιμοποιηθεί τα βλαστοκύτταρα με συνεχώς βελτιούμενα αποτελέσματα.
Τα βλαστοκύτταρα που έχουν χρησιμοποιηθεί προέρχονται από την μυελό των οστών και το λιπώδη ιστό.
Για πρώτη φορά το 2006 χρησιμοποιήθηκαν αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα τα οποία χορηγήθηκαν ενδοφλέβια ή ενδοπαγκρεατικά σε 16 ινσουλινοεξαρτώμενους ασθενείς. Δύο εξ αυτών διέκοψαν παροδικά την ινσουλίνη και εκ των υπολοίπων το 50% ελάττωσε τις ημερήσιες ανάγκες.
Το 2007-2008 χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια βλαστοκύτταρα σε ασθενείς οι οποίοι έλαβαν ανοσοκαταστολή πριν τη χορήγηση και η διάρκεια του διαβήτη ήταν μικρότερη των 6 εβδομάδων. Εννέα ασθενείς διέκοψαν την ινσουλίνη για διάστημα 5-6 μηνών, όλοι όμως οι ασθενείς ελάττωσαν τις ημερήσιες ανάγκες.
Το 2008 μια άλλη ομάδα επιστημόνων χρησιμοποίησε σε συνδυασμό μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα του λιπώδους ιστού τα οποία τροποποίησε ώστε να παράγουν ινσουλίνη και αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα του μυελού των οστών τα οποία χορήγησε ενδοηπατικά σε διαβητικούς ασθενείς. Τα τροποποιημένα μεσεγχυματικά κύτταρα είχαν ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες με τα β κύτταρα του παγκρέατος τα οποία παράγουν την ινσουλίνη. Παρατηρήθηκε μείωση των ημερήσιων αναγκών σε ινσουλίνη κατά 30-50% και τα επίπεδα του C πεπτιδίου αυξήθηκαν κατά 4-26 φορές. Το αποτέλεσμα αυτό παρέμεινε σταθερό στους ασθενείς για τα επόμενα 3 χρόνια.
Η ίδια ομάδα χρησιμοποίησε τα ίδια κύτταρα σε 11 διαβητικούς διάρκειας από 1-24 χρόνια μέσω τριών οδών, ενδοηπατικά, υποδόρια και εντός του θύμου αδένα. 23 μήνες αργότερα οι ημερήσιες ανάγκες ελαττώθηκαν από 1,14 στις 0,63 μονάδες/κιλό σώματος/ανά ημέρα, η γλυκοσιλιωμένη αιμοσφαιρίνη από 8,47% ελαττώθηκε στο 7,39%, το C πεπτίδιο αυξήθηκε από 0,1 στα 0,38ng/ml και κανένας εκ των ασθενών δεν εμφάνισε φαινόμενα οξέωσης.
Το 2015 η ίδια επιστημονική ομάδα χρησιμοποίησε τα ίδια κύτταρα και τους ίδιους τρόπους χορήγησης σε 20 ασθενείς, οι 10 εκ των οποίων έλαβαν αυτόλογα βλαστοκύτταρα και οι 10 συμβατά αλλογενή. Οι ασθενείς ήταν υπό παρακολούθηση από 15 έως 51 μήνες. Τα αλλογενή μοσχεύματα δεν είχαν καμία επίδραση, αντίθετα με τα αυτόλογα , τα οποία διατήρησαν τους ίδιους δείκτες με την προηγούμενη ομάδα ασθενών. Η ομάδα κατέληξε ότι για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου Ι τα καλύτερα αποτελέσματα δίνει η αυτόλογη χρήση βλαστοκυττάρων.
Οι κυτταρικές θεραπείες έχουν αποδειχτεί αποτελεσματικές, είναι ασφαλείς και πρέπει να εξελιχθούν ώστε να γίνεται καλύτερη ρύθμιση του διαβήτη και να ελαττωθούν οι αγγειακές επιπλοκές.